Ondoy: Many Stories

There are so many stories I wanted to write related to Ondoy - of people I have met and talked to during the outreach programs of our company, of places we have visited for various relief operations and feeding programs, and of my observations and thoughts with the experience I am blessed to have.

But my mind and my fingers can only process a few. The stories are just too many; I can’t cope up. Yet, they are all worthy to be written and to be read.

I am having sleepless nights just pondering the things I wanted to write. I am having a headache.

But I will treasure them all – every kid and mother I shook hands with, every father and grandfather I met, every Ate and Kuya I mingled with.

I hope to write something about them all someday. But now, I have to rest.

Ondoy: Schools

Three public elementary schools were visited by RPLAI namely: Malanday Elementary School (Brgy. Malanday), San Mateo Central Elementary School (Brgy. Sta. Ana), and Justice Vicente Santiago Elementary School (Brgy. Ampid).

The officers and staff distributed supplies for the teachers, as well as cleaning materials for the classrooms. This was part of the on-going relief efforts of the company for the victims of typhoon Ondoy.

Malanday Elementary School

As the schools were not spared from the damage of Ondoy, the company purchased the needed supplies for the school, based on the interview with the principals. Each teacher received sets of folders, envelopes, class record, plastic covers, stapler, box of chalks, cartolina and rolls of manila paper. For the classroom, the company donated buckets, dustpans, soft and stick brooms and tape dispensers.

Central Elementary School

The teachers were visibly delighted with the bags of supplies they have received. They exclaimed that usually, it is the students who get to receive gifts from donors. They thanked RPLAI for remembering and valuing them.

Justice Vicente Elementary School

________________________________________________

Most of us end up with no more than five or six people who remember us. Teachers have thousands of people who remember them

for the rest of their lives.

(Andy Rooney)

Ondoy: Medical Mission

Halos isang libo at dalawang daang residente ng San Mateo ang napagsilbihan ng nasabing Medical Mission - libreng check-up, gamot at relief goods. Mahaba ang naging pila sa kalsada, halos umabot na sa aming munisipyo. Nagtiyaga silang pumila mula umaga hanggang inabot na sila ng kasikatan ng araw.

Na-assign ako para maglista ng pangalan, edad at tirahan ng mga magpapa check-up. May isang nanay ang lumapit na nakaluwa na ang dalawang dibdib dahil bini-breast feed niya ang kanyang anak. Hindi ko siya matingnan dahil naiilang ako. Nakayuko akong nagtanong, “A-ano po ang pangalan nila? S-saang barangay po nakatira?”

May inilaang drinking station ang kumpanya para sa mga nauuhaw. May isang matandang babaeng hindi na natiis na humingi sa akin ng pagkain. Nahihilo na raw kasi siya. Binigyan ko siya ng sandwich at inumin. Masaya siyang nagpasalamat.

Akala ng mga tao, isa akong doktor. Kung ano-ano na ang sinasabi nila tungkol sa sakit ng anak nila, na kesyo hindi bumababa ang lagnat, na nahihirapang huminga dahil sa sipon, na matigas ang ubo mula pa noong bagyo. Hindi ako makasingit para sabihing, “Hindi po ako doktor. Volunteer lang po ako. Nasa loob po ang doktor.” Natatawa na lang sila.

Naobserbahan ko na may kanya-kanyang istilo ang mga doktor. Mayroong mabilis mag-diagnose (Ano’ng sakit mo? Lagnat lang. O eto ang dapat mong inumin. Next…). Mayroon namang matagal mag check-up. Nakakalima na yung iba, siya isa pa lang.

May inilaang express lane para sa mga emergency cases at para sa mga senior citizen. May mga mapagsamantala rin na sasabihin, animnapung taon na sila eh mukhang bata pa naman. May iba na inuna mo na nga dahil senior citizen, makukuha pang sumingit sa pila patungo sa nars at doktor. Ggrrr!

Sari-saring ingay ang maririnig sa paligid – kuwentuhan at reklamo ng mga naghihintay, iyakan at harutan ng mga bata, maging ang pagsaway ng mga nanay. Ang saya-saya! May iba na hindi magkandaugaga sa bitbit na mga anak, na halos matumba na at masilipan dahil sa kakatuwad. Sari-sari na rin ang amoy sa paligid.

May isang binatilyong pasyente doon na inuna naming dalhin sa doktor kasi may lagnat. Natibo daw habang nangangalakal ng basura. Matapos macheck-up, nakita ko siyang nakaupo pa rin sa sulok, hapong-hapo. Tinanong ko kung bakit. Nasa pila pa raw sa labas ang nanay at kapatid niya. Huhugutin ko sana sa labas ang pamilya niya para macheck-up na rin ang mga ito at makauwi na sila pare-pareho. Kinwestiyon iyon ng aking pinuno. Hindi raw tama. Hindi ko siya sinunod kasi naaawa na ako sa bata.

Pagkatapos niyon, masaya na malungkot akong umuwi. Masaya dahil maraming natulungan ang kumpanya. Masaya kasi may bitbit din akong mga gamot para sa mga anak ko. Malungkot kasi nakita ko na marami ang naghihirap. “Lord, help them…”