21 December, 2009

Macabud Experience


Sitio Macabud is one of the 11 barangays of Rodriguez Rizal. I was able to visit the place when I volunteered to join the feeding program of our company in the area.

About 300 students, plus the 12 teachers assigned in the school, feasted on spaghetti and bread brought by the group.

I enjoyed the sights in going there. There were lots of trees along the bumpy and rough road. It’s my first time to go there.


I just heard of it before - that it’s a shortcut in going to some parts of Bulacan Province, that it’s a favorite trail among bikers.


But I heard it’s also dangerous there because of the presence of NPAs. I watched a video on YouTube of the actual ambush of some soldiers by the rebels in the area. You wouldn’t imagine that such a beautiful and peaceful place could be an abode of armed men.


I met Teacher Elvie, the longest serving teacher there in Macabud Elementary School. She has been in the school for seven years already while her co-teachers were either fresh graduates or have been teaching there for two to three years only.


Teacher Elvie could have transferred to a less remote or more known school in the lowlands but she chose to stay, out of her love for the school and the pupils.



The construction of additional three rooms has just been completed by the Rizal Provincial Government.


Most of the students there walk for hours in going to and coming home from the school. They walk for long distances, enduring the rugged terrain of the road. I really admire their diligence. I hope they will be able to fulfill their dreams.


I remember my experience in my elementary years. I also used to walk to school. But the difference is that, they walk on roads full of trees while I used to walk on concrete pavements in the subdivisions of Marikina Heights, under the heat of the sun. I console myself by counting my steps, “31, 32, 33…”


Even the teachers walk the road downhill when the last trip of the jeepney has already passed by.


And if they are able to ride in it, they sit on each other's laps or on the aisles. The students and teachers there sacrifice so much!


Some kids still opted to play in the schoolyard after their classes.



But most went out of the gate immediately, in troops, to tread back to their homes. I bid them goodbye...

“Nalaman kong marami palang libreng lecture sa mundo, ikaw
ang gagawa ng syllabus.
Maraming teacher sa labas ng eskuwelahan, desisyon mo kung kanino ka magpapaturo. Lahat tayo enrolled ngayon sa isang university, maraming subject na mahirap, pero dahil libre, ikaw ang talo kung nag-drop ka. Isa-isa tayong ga-graduate, iba’t-ibang paraan. Tanging diploma ay ang mga alaala ng kung ano mang tulong o pagmamahal ang iniwan natin sa mundong pinangarap nating baguhin minsan…”
- Bob Ong

20 December, 2009

Sa Maybahay



“Sa maybahay ang aming bati
'Merry Christmas' na maluwalhati
Ang pag-ibig 'pag siyang naghari
Araw-araw ay magiging Paskong lagi

Ito ang laging bungad na awit ng mga nangangaroling sa amin. Wala na bang iba?! Kunsabagay, ito rin naman ang kanta namin noong maliliit pa kami. Pero hindi na naiba?! Klasik talaga ang kantang ito!

Kagabi, first time mangaroling ng bunso ko. Niyaya siya ng mga kalaro niya. Noon ko pa hinihimok ang mga anak ko na sumali, para maranasan din nila kung paano ito ginagawa. Yung dalawang Ate, ayaw talaga. Nahihiya.

Excited si Bunso. Maagang kumain ng hapunan. Naghilamos kaagad. Panay ang silip sa bintana. Baka nandiyan na raw ang mga kalaro niya. Maya-maya, nagpaalam na pupunta na raw siya sa may kalsada. Doon na niya raw aabangan yung mga kasama niya. Sabi ko, “Sige, silipin mo lang. Kapag aalis na kayo, umuwi ka uli rito para mag-paalam.”

Hindi niya alam, excited din kami ng Nanay niya para sa kanya. Hindi para may maiuwi siyang pera. Kaya ko naming bigyan na lang siya ng barya. Ang gusto lang namin, ma-experience din niya kung paano ang mangaroling. Pero medyo atubili rin kami kasi baka iwan-iwanan siya ng mga kasama niya. At baka masaktan ang damdamin niya kapag hindi sila bigyan ng pera ng mga “maybahay” na pupuntahan nila.

Maya-maya, niyaya na siya ng mga kalaro niya. “Ingat kayo, anak!”, sabi ko. Pagkalipas ng ilang sandali, sinundad ko na sila. Yung unang bahay na pinuntahan nila, nagsabi agad ng “Patawad!”, hindi pa man sila nakakadalawang linya sa kantang “Sa Maybahay”. Kawawa naman. Gusto ko tuloy iabot na lang sa kanya ang inihanda kong sampung pisong barya sa palad ko. Pero pinigilan ko ang sarili ko.

Naupo lang ako dun sa may tabing kalsada. Tinatanaw sila kung saan man sila pupunta. Pabalik-balik lang ang ginawa nila. Lihim akong nangingiti kasi naaalala ko yung mga karanasan ko rin noong bata ako.

*
May isang bahay kaming napangarolingan noon na pinaghintay kami ng pagkatagal-tagal. Kumanta lang daw kami ng kumanta. Tapos may lumabas na lalaki mula sa dalawang palapag na bahay, magpapabarya lang raw siya sa may tindahan. Pagbalik, pumasok uli siya sa bahay nila. Matagal ulit. Sige lang kami sa pagkanta. Maya-maya, lumabas uli yung lalaki at iniabot sa amin ang sobre. Tuwang-tuwa kami. Abot-abot ang pag-thank you namin. Pagbukas namin niyon, walang laman. Sura! Nasaktan ang aking batang kalooban noong oras na iyon. Nagmarka sa isip ko kung bakit may mga taong ganoon.

Pero mayroon din kaming napuntahan dating isang bahay, maraming tao ang nasa loob. Kanta kami. “Merry Christmas na maluwalhati. Ang pag-ibig ang siyang naghari…” Nilapitan kami nung isang lalaki, nakangiti. Sabi niya, mayroon daw silang party sa loob. Pinatigil na niya kami sa pag-awit pero inabutan niya kami ng pera. Mayroon din palang mababait na tao sa paligid. Kabaligtaran siya noong lalaking nagbigay sa amin ng sobre.

May isa pa kaming napuntahan, isang tindahan. Tatlo lang kami noon kaya atubili kami. Maliwanag kasi ang lugar. Maraming tao, nagju-juke box. Pinakanta kami sa gitna. Hiyang-hiya kami. Pagtapos, inabutan kami ng limang piso. Ang liit?! Malaking halaga iyon noon kasi ang bigas noon, P3.50 lang. O di ba kung sa panahon ngayon, ang natanggap namin ay halagang P50.00 na! May nagbibigay pa ba ng ganoong halaga sa mga batang nangangaroling ngayon?

Naaalala ko ang partihan ng mga baryang nakolekta. Halimbawa, sasali ka sa amin eh nakalimang bahay na kami. Yung nalikom namin doon sa limang bahay, hindi ka kasali sa partihan doon. Kung umuwi ka sandali para kumain ng hapunan, hindi ka rin kasali sa matatangap namin sa oras na wala ka sa grupo.

Minsan, kapag mukhang mas marami ang nagbibigay sa isang grupo, kumakalas ang iba para umanib doon. Pero siyempre, kukunin muna niya yung share niya sa grupo. Tapos yung grupong iniwan, kapag masyado na silang kaunti, madidisolve na. Bubuo na uli ng ibang grupo. Ang gulo! Pero masaya!

*

Sina Pete, nagpunta pa sa kabilang kalye. Niyaya ko ang asawa ko. Sabi ko, kunwari may bibilhin kami sa tindahan sa kabila pero ang totoo, susundan uli namin si Bunso. Nang madaanan namin sila ng mga kalaro niya, nakita niya kami at tinanong kung saan kami pupunta. Sabi namin, wala lang, namamasyal. Alam kong alam niya na sinusundan namin siya.

Pero napagod na rin kami. Umuwi na kaming mag-asawa, hinintay na lang siyang umuwi sa bahay. Pag-uwi niya, kinumusta agad namin siya. Binomba namin siya ng tanong:

“Hindi ka ba nasasaktan kapag nagsasabi yung iba ng “Patawad!” Okey lang daw, kumakanta daw sila ng ang “Ang babarat ninyo...”.

“Napagod ka ba?” Oo daw, inuhaw daw siya. “Wala bang mga aso sa pinuntahan niyo?” Wala naman daw.

At siyempre, ang mahiwagang tanong, “Magkano ang natanggap mo?” Joke! Limampiso daw, sabay bukas ng kanyang palad.

Ang huling tanong, “Mangangaroling ka ba ulit bukas?” Ngumiti siya at tumango.

Pahabol:

Nung pangatlong araw na nila mangaroling, yung pinaka-lider nila Bunso, itinakbo ang perang naipon nila. Sabi, bibili lang daw ng kendi pero umuwi sa bahay nila. Yung isang kasama nila, nagalit, sinundad sa bahay yung batang sa murang edad pa lamang eh marunong nang manggantso. Nagsuntukan sila. Kinampihan pa ng Nanay ng batang spoiled yung anak nila. Kaya’t sumugod din yung Tatay nung napikon nilang kasama. Ang katapusan, hindi na namin sila bati…

15 December, 2009

Sana Wala Nang Pasko


Purok 5, Malanday, Marikina (before Ondoy)

Hapong-hapo ang aking katawan dala ng maghapong pag-aaral at pakikinig sa mga araling ninais kong matutunan. Gusot na ang aking buhok. Lukot na ang aking suot na T-shirt. Bagsak na ang aking balikat. Salamat na lamang at nag-bell na. Iyon na ang aking huling klase kaya’t maari na akong umuwi.

Taliwas sa aking nakagawian na, hindi ako nagtungo sa office ng aming organization. Hindi ko na pinag-aksayahang silipin ang pagkaabala ng mga tao roon. Ang nais ko ng mga oras na iyon ay ang makapag-isa at makapag-isip. Nararamdaman ko, kakaiba ang emosyong dala ng hapong yaon sa akin.

Maraming tao ang nag-aabang ng masasakyan sa may Katipunan. Ganoon naman palagi. Nag-uunahan ang mga taong makauwi sa kani-kanilang mga tahanan. Tumayo ako roon ng mga kalahating oras. Maya-maya ay tumigil ang isang kakaragkarag na bus sa aking tapat. Maluwag pa ang loob niyon kaya’t umibis ako roon.

Naupo ako sa may bandang likuran, sa tabi ng bintana. Madilim-dilim na noon kaya’t may mga ilaw na ang kalsada. Ang mga Christmas lights ay umaakit na sa mga tao. Sa ‘di kalayuan ay tumutugtog ang isang awiting pamasko.

Bigla ko tuloy naalala ang napakahalagang araw na yaon. “Pasko na nga pala!” ang pabulong kong nawika. At kumawala ang isang malalim na buntong hininga. Wala pa akong bagong damit at sapatos. Wala pa akong pambili ng mga regalo. Wala pa akong perang pampanood ng sine… Mabuti pa ‘yung iba. Magagara ang kanilang suot. Marami silang salapi. Nasusunod nila ang lahat ng kanilang nais.

Kapag ganitong panahon, lalo ko lamang nararamdaman kung gaano ako kaaba kung ihahambing sa mga nakaririwasa. Lalo lamang akong nanliliit. Lalo ko lamang naiisip na sana... sana wala nang Pasko…

Hanggang makarating ako sa aming tahanan ay iyon pa rin ang sumasagi sa aking kaisipan. Hanggang sa aking paghimbing, ang kahilingan na kanina pa’y bumabagabag sa akin ang ninanais kong magkaroon ng katuparan. Sana wala nang Pasko…

Isang panaginip ang pumukaw sa natutulog kong isipan. Nakaupo diumano ako sa isang dalampasigan. Walang ibang nilalang ang naroroon maliban sa aking sarili. Hindi ko malaman kung paano ako napadpad doon. Nagisnan ko na lamang ang isang umaga na tila nagpapahiwatig na ang araw na iyon ay araw ng Pasko. “Pasko na pala,” ang nawika ko. “Ito nga pala ang araw kung kailan nagbubunyi ang sanlibutan dahil sa pagsilang ng dakilang manunubos."

Sa mga sandaling iyon, lumamlam diumano ang aking mukha. Sa aking isipan, nagtatanong ang aking diwa. “Sa kalagayan kong ito, may dahilan pa ba upang ako’y magbunyi? Wala na ang tila naghahabulang mga ilaw na kinagigiliwan kong pagmasdan. Wala na ang mga awiting pamaskong inaawit ko sa pangangaroling. Wala na ang mga regalong nanggagaling sa aking mga kaanak. Wala na ang masasaganang pagkaing inihahain sa mesa. Wala na ang mga bagay-bagay na kinasanayan kong gawin at malasin tuwing sasapit ang araw na ito. May dahilan pa ba upang ipagdiwang ko ang pasko? Narito ako. Nag-iisa. Sa pook na kung saan ang katahimikan ay nakabibingi. Sa pook na kung saan ang tangi kong kaulayaw ay ang luhang bumabalong sa aking mga mata.”

Napasigaw diumano ako, “Hindi ito ang paskong nais ko!” Nalugmok ako sa may batuhan. Nagtatanong. Nalilito. Pagdaka’y isang tinig na tila nagmumula sa liwanag ng araw ang narinig kong nagwika: “Bakit? Para saan ba ang Pasko? Ang mga materyal na bagay ba ang sinisimbulo nito? Minsan ba’y naisip mo kung bakit kailangang isilang ako sa mundo?“…

Isang panaginip! Isang makahulugang panaginip. Hindi ako pinatulog ng alalahaning iyon. Pilit kong hinahanapan ng tugon ang mga tanong ng tinig sa aking panaginip.

Bumangon ako at binuksan ang aming radyo. Mga awiting pamasko ang aking narinig. Isang awitin ang nakatawag ng aking pansin...

“Hark the herald angel sing
Glory to the new born King
Peace on earth and mercy mild
God and sinners reconciled…”

Ewan ko ba. Subalit ang awiting ito ay nagkaroon bigla ng kahulugan sa akin. God and sinners reconciled.

Oo nga ano! May dahilan pala talaga kung bakit dapat ipagdiwang ang Pasko. Ang anak ng Diyos ay isinilang upang tubusin ang mga tao sa kani-kanilang mga kasalanan. Nagsilbi siyang isang pag-asa, na ang lahat ng nananalig sa Kanya ay bibiyayaan pagdating ng paghuhukom - ang pagkakaroon ng buhay na walang hanggan.

Ah! Napakasimple lang pala ng mensaheng dala ng kapaskuhan. Napakalaki kong hangal upang magpaalipin sa mga bagay na inihahain ng mundo. Sapat na palang makita ko ang pagsikat at paglubog ng araw upang malaman kong nariyan ang Diyos na hindi magpapabaya sa atin. Mabuti na lamang pala at may Pasko! Sana marami pang bulag na tulad ko ang makakita at makasumpong ng liwanag. Salamat sa mensaheng dala ng Pasko…

Minsan pa, isang awiting pamasko ang pumailanlang…
"Long lay the world in sin and error pining
Till He appeared and the soul felt His worth…”

Purok 5, Malanday, Marikina (after Ondoy)


(Prime Journal, 1992)

03 December, 2009

From A Distance?


I recently came across the famous song of Bette Midler, composed by Julie Gold, entitled “From A Distance” which peaked at #2 in the US Billboard Hot 100 in 1990 and won Song of the Year at Grammy in 1991. The song spoke about the world being beautiful and perfect from a distance, when in fact there is hunger and fighting all over. The wording of the irony was really cool and impressive but then the lyrics say, “God is watching us from a distance.” From a distance?

I was aghast at how the song portrayed God as distant, remote and uncaring - insensitive of the suffering around us, numb of the cries of those in need, indifferent to the plight of the poor, withdrawn from the creation He so dearly loved! The God that the Bible speaks is One that sees and knows.

God is NOT watching us from a distance. In fact, He chose to be with us when He sent His Beloved Son on earth, to suffer and die for us. He cares for our needs and feels our hurt. He sees our deepest thoughts and fears. He knows us, from inside out. He can even dwell in us, if we choose to.

You’ll discover these truths in His word: He knows when you sleep and when you awaken (Psalm 139), He knows the number of strands in your hair (Luke 12:7) and He has engraved you in the palms of His hands (Isaiah 49:16).

Now what do you think of the message of the song? You decide!


(Binhing Rizal - December 2009)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...